نماز هرچند كه در ظاهر امری فردی و شخصی و ارتباط دوسویه میان خالق و خلق شمرده می‌شود، ولی باید توجه داشت كه این ارتباط در شكل اجتماعی و جماعت آن است كه تاثیر مثبت بسیاری به جا می‌گذارد. از این رو در آیات قرآن بر برپایی و اقامه نماز به شكل جماعت تاكید كرده است.

  خداوند در آیه 23 سوره بقره فرمان می‌دهد تا نماز به جماعت برپا شود. از این رو بر «مع الراكعین» تاكید می‌شود كه اشاره ای مستقیم بر حضور یافتن در نمازجماعت از سوی مومنان است. در كتاب فقه القرآن با اشاره به آیه 238 سوره بقره آمده است كه افضل نمازها نماز جماعت است كه در ظهر برپا می‌شود و خداوند در این آیه بر محافظت بر نماز در اوقات آن تاكید كرده و اهتمام خاصی به نماز ظهر كه به جماعت خوانده می‌شود، می‌نماید.

  خداوند بر اقامه نماز به شكل جماعت تاكید می‌كند و بدان فرمان می‌دهد. (آل عمران، آیه 43، نساء، آیه 102) هرچند كه فقیهان این فرمان و امر را بر وجوب نماز جماعت حمل نكرده اند، ولی استحباب بلكه استحباب موكد آن را گفته‌اند. همچنین خداوند در آیات 218 و 219 سوره شعراء از نماز جماعت پیامبر(ص) به صورت خاص یاد می‌كند كه این خود بیانگر اهمیت نماز جماعت است. عنایت خاص و نگاه ویژه خداوند به راز و نیازهای پیامبر(ص) و نماز جماعت دراین آیات به خوبی نشان می‌دهد كه خداوند به نماز جماعت نگاهی خاص دارد. از این رو با واژه «یراك» این عنایت و نگاه خاص را مورد توجه خوانندگان قرآن قرار می‌دهد تا آنان نیز به نماز جماعت اهمیت دهند.